به گزارش تادنا نیوز، امید به زندگی افراد مبتلا به زوال عقل به عوامل متعددی از جمله نوع زوال عقل، سن، سلامت کلی و زمان تشخیص بیماری بستگی دارد. زوال عقل یک بیماری واحد نیست و شامل انواعی مانند آلزایمر، زوال عقل عروقی، زوال عقل اجسام لویی و زوال عقل پیشانی-گیجگاهی می‌شود که هر کدام روند پیشرفت متفاوتی دارند.
به‌طور متوسط، افراد مبتلا به آلزایمر پس از تشخیص حدود ۸ تا ۱۰ سال زندگی می‌کنند، هرچند برخی تا ۱۵ تا ۲۰ سال نیز عمر می‌کنند. مبتلایان به زوال عقل عروقی معمولاً طول عمر کوتاه‌تری دارند، اغلب به دلیل مشکلات قلبی یا عروقی، در حالی که افراد مبتلا به زوال عقل اجسام لویی به طور متوسط ۵ تا ۸ سال و مبتلایان به زوال عقل پیشانی-گیجگاهی حدود ۶ تا ۱۱ سال زندگی می‌کنند.
تشخیص زودهنگام می‌تواند نقش مهمی در افزایش کیفیت و طول عمر داشته باشد، زیرا امکان برنامه‌ریزی مراقبتی، آغاز درمان و ایجاد تغییرات سبک زندگی فراهم می‌شود. عوامل دیگری مانند سن بالا، بیماری‌های مزمن، زمین خوردن‌های مکرر و تغذیه نامناسب نیز می‌توانند امید به زندگی را کاهش دهند، در حالی که فعالیت بدنی، تغذیه مناسب و تعامل اجتماعی و ذهنی به حفظ کیفیت زندگی کمک می‌کنند.
با وجود اینکه درمان قطعی برای زوال عقل وجود ندارد، داروها، کاردرمانی و برنامه‌های حمایتی می‌توانند علائم را مدیریت کرده و استقلال فرد را تا حد ممکن حفظ کنند. آگاهی از روند بیماری و برنامه‌ریزی مناسب برای مراقبت، خانواده‌ها را در مدیریت چالش‌های عاطفی، عملی و مالی یاری می‌دهد و تمرکز بر راحتی، عزت نفس و ارتباط می‌تواند هر روز زندگی را معنادارتر کند.
