در حالی که ویترین‌های اطراف بازار بزرگ تهران همچنان عرقیات گیاهی و ویتامین‌های ارزان‌قیمت می‌فروشند، پشت این ظاهر عادی، بازاری رو‌به‌گسترش از آرام‌بخش‌های سریع‌الاثر شکل گرفته که می‌توانند فرد را هوشیار اما بی‌دفاع نگه دارند و توانایی به‌خاطرآوردن وقایع را از او بگیرند.
بررسی‌های تادنا نیوز از فروش‌های آنلاین و خیابانی در ایران نشان می‌دهد «داروهای تجاوز» به‌طور نگران‌کننده‌ای در دسترس هستند و خرید آن‌ها نه تنها دشوار نیست، بلکه در برخی نقاط شهر تقریباً مانند هر کالای دیگری قابل تهیه است.
با وجود چنین شرایطی، نبود واکنش رسمی و فقدان برنامه‌های آگاهی‌رسانی عمومی، میدان را برای گسترش این رفتارهای مجرمانه بدون هیچ مانع جدی باز گذاشته است.
برای بررسی میزان سهولت دسترسی، یکی از افراد مورد اعتماد تادنا نیوز در نقش خریدار وارد خیابان ناصرخسرو ــ بازار سیاه مشهور دارو در تهران ــ شد و از فروشندگان «داروی بیهوشی» خواست؛ اصطلاحی که معمولاً به‌عنوان اشاره‌ای غیرمستقیم به «داروهای تجاوز» استفاده می‌شود.
فروشندگان بدون هیچ مکثی پاسخ دادند. یکی گفت:
«این واسه خواب عمیق خوبه. بنداز تو نوشیدنی، بی‌طعمه، چند ساعت بیدار نمی‌شن.»
فروشنده دیگری شیشه کوچکی از یک مایع شفاف نشان داد و اضافه کرد:
«سه قطره برای بیشتر آدم‌ها کافیه. گیج بیدار می‌شن، هیچی یادشون نمی‌مونه.»
در هیچ‌کدام از این گفتگوها نه رمز و اشاره‌ای وجود داشت، نه پچ‌پچی. فروشندگان با همان راحتی که یک داروی معمولی را می‌فروشند، درباره محصولی صحبت می‌کردند که می‌تواند زندگی یک انسان را ویران کند.
یک سم‌شناس که یافته‌های تادنا نیوز را بررسی کرده و بنا به دلایل امنیتی نامش فاش نمی‌شود، می‌گوید این مواد شباهت زیادی به خانواده‌های شناخته‌شده «داروهای شکارچی» دارند.
به گفته او، این قرص‌ها غالباً تقلیدی از «فلونیترازپام» معروف به «روفینول» یا «روفیز» هستند:
«این داروها رفلکس‌ها را سرکوب می‌کنند، حافظه را تکه‌تکه می‌کنند و فرد ممکن است هوشیار به‌نظر برسد اما بعداً هیچ خاطره دقیقی از اتفاقات نداشته باشد.»
او هشدار می‌دهد که مخلوط‌شدن این مواد با نوشیدنی‌های الکلی می‌تواند آن‌ها را «بسیار خطرناک‌تر و حتی مرگبار» کند. نوع دیگری از این مواد «GHB» است؛ بی‌بو و با طعمی کمی شور که به‌سادگی در هر نوشیدنی پنهان می‌شود.
در کنار فروش خیابانی، تجارت آنلاین این مواد نیز پررونق است. تصاویر بسته‌ها در تبلیغات شبکه‌های اجتماعی به نمایش گذاشته می‌شود و پرداخت با رمزارز به‌عنوان روش ترجیحی پیشنهاد می‌شود. قیمت یک شیشه کوچک از این مایع کمتر از هزینه یک وعده غذای دو نفره در رستوران است.
انتشار گزارش‌هایی درباره توزیع این داروها موجی از نگرانی و خشم در شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرده است. برخی کاربران می‌نویسند:
«وقتی باید هر ثانیه حواست به لیوانت باشد، هیچ‌جا امن نیست.»
دیگری نوشته:
«شکارچی‌ها حتی تلاش هم نمی‌کنند پنهان شوند. این داروها کار را برایشان در روز روشن راحت‌تر کرده.»
در اروپا و آمریکای شمالی، سال‌هاست که کارزارهای آگاهی‌رسانی درباره این مواد با جدیت ادامه دارد. حتی ابزارهایی ساده مثل مچ‌بندهایی که با تغییر رنگ وجود ماده مخدر در نوشیدنی را تشخیص می‌دهند، در اختیار مردم گذاشته شده است.
اما در ایران نه آموزش گسترده‌ای وجود دارد، نه ابزار ساده‌ای برای آزمایش نوشیدنی، نه جمع‌آوری داده‌ای که ابعاد مسئله را مشخص کند. نتیجه این است که «خودمراقبتی» تنها سپر باقی‌مانده است.
کارشناسان توصیه می‌کنند جوانان ــ به‌ویژه زنان ــ نوشیدنی خود را هرگز بدون مراقبت رها نکنند، از بطری‌های پلمب‌شده استفاده کنند، از افراد ناشناس نوشیدنی قبول نکنند، در جمع‌های نامطمئن نوشیدنی باز نخورند و نسبت به هر طعم یا بوی غیرعادی حساس باشند.
اما در ناصرخسرو، فروشندگان همچنان بدون مزاحمت در میان جمعیت، این مواد را مانند هر کالای دیگری خریدوفروش می‌کنند. تجارت «داروهای شکارچی» نه بخاطر پنهان‌کاری، بلکه به دلیل نبود نظارت و برخورد جدی، روزبه‌روز گسترده‌تر می‌شود.
این بازار بقا دارد، چون کسی جلوی آن را نمی‌گیرد.
