به گزارش تادنانیوز و به نقل از مدیسن‌نت، نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد تنها یک‌چهارم داروهایی که در کشورهای مختلف جهان تحت آزمایش‌های بالینی قرار می‌گیرند، طی پنج سال پس از تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) در همان کشورها در دسترس بیماران قرار می‌گیرند. این یعنی بسیاری از کشورها میزبان آزمایش داروهایی هستند که خودشان هیچ‌گاه به آن‌ها دسترسی پیدا نمی‌کنند.
طبق یافته‌ها، ایالات متحده، اروپای غربی و کانادا بیشترین بهره را از داروهای آزمایش‌شده در مرزهای خود می‌برند؛ اما در مقابل، کشورهای آفریقایی، آسیایی، آمریکای لاتین، اروپای شرقی و حتی خاورمیانه اغلب محل انجام آزمایش داروهایی هستند که هرگز به‌عنوان محصول نهایی و تأییدشده وارد بازارشان نمی‌شود.
جنیفر میلر، پژوهشگر ارشد این مطالعه در دانشکده پزشکی ییل، می‌گوید این فاصله دسترسی «نگران‌کننده» است و یادآوری می‌کند که اصول اخلاقی تحقیق الزام دارد جمعیت‌هایی که در آزمایش‌های دارویی مشارکت کرده‌اند، بعدها از مزایای آن دارو بهره‌مند شوند.
این تحقیق با بررسی ۱۷۲ داروی تأییدشده FDA بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ در حدود ۹۰ کشور انجام شده است؛ در حالی که ۴۵ درصد این کشورها جزو کشورهای کم‌درآمد یا با درآمد متوسط بوده‌اند. با وجود این مشارکت گسترده، تنها ۲۴ درصد از این داروها در نهایت در همان کشورها در اختیار بیماران قرار گرفته است.
بر اساس داده‌ها، کشورهای ثروتمند بسیار سریع‌تر به داروهای آزمایش‌شده دسترسی پیدا می‌کنند؛ در حالی که کشورهای کم‌درآمد ممکن است سال‌ها منتظر بمانند یا حتی هرگز شاهد ورود این داروها به بازار داخلی‌شان نباشند.
کری گراس، استاد دانشکده پزشکی ییل، می‌گوید مردم کشورهای مختلف دلایل متعددی برای مشارکت در آزمایش‌های بالینی دارند؛ از احساس کمک به پیشرفت علمی گرفته تا امید به دسترسی سریع‌تر به درمان‌های جدید. اما شکاف فعلی نشان می‌دهد این انتظار همیشه محقق نمی‌شود.
تیم تحقیقاتی ییل اکنون به دنبال بررسی «نقاط روشن» است؛ کشورهایی مانند اتیوپی و اوگاندا که برخلاف بسیاری دیگر، توانسته‌اند به داروهایی که در آزمایش آن مشارکت کرده‌اند دسترسی کامل پیدا کنند. هدف آن‌ها شناسایی راهکارهای موفقیت این کشورها و ارائه آن به سایر نقاط جهان است.
میلر در پایان تأکید می‌کند: «برای اصلاح این چرخه ناعادلانه، شرکت‌های داروسازی باید مسئولانه‌تر عمل کنند، کشورهای میزبان تقویت شوند و رسانه‌ها، سازمان‌های مردم‌نهاد و تشکل‌های بیماران نقش فعال‌تری ایفا کنند. این مسئله تنها زمانی حل می‌شود که همه در کنار هم حرکت کنیم.»
